(15) Ορφικός ύμνος Διός (θυμίαμα στύρακα)

Ω Δία πολυτιμημένε. Δία αθάνατε, αυτήν εδώ ημείς την απολυτρωτικήν ομολογίαν καί προσευχήν σου άπευθύνομεν. Ω βασιλιά, από το δικό σου κεφάλι ανεφάνησαν όλα αυτά. (δηλαδή ή γη ή θεά μητέρα και των βουνών οι υψηλοί λόφοι και ό πόντος η θάλασσα) και όλα όσα ό ουρανός περιέχει. Ώ Δία. υιέ του Κρόνου, πού έχεις το σκήπτρον και εμφανίζεσαι εν μέσω βροντών και αστραπών, ισχυρόκαρδε. πού εγέννησες τα πάντα, και είσαι ή αρχή των πάντων και των πάντων το τέλος.

Σύ πού σείεις την γήν και συντελείς εις την αύξησιν πού καθαρίζεις (εξαγνίζεις) και εξουσιάζεις τα πάντα και αστράφτεις και βροντάς και ρίχνεις κεραυνούς και είσαι ό τροφός (ό τροφοδότης) άκουσε με ποικιλόμορφε, και δόσε μας άριστην υγείαν και την θεάν ειρήνην και πλούτου δόξαν ακηλίδωτον.

ΕΙσαι αυτογέννητος και ο πατέρας των μακαρίων θεών και των ανθρώπων Αλλά πρόσεξε με ευχαρίστησιν τάς σπονδάς μας και βοήθησε τάς φρένας μας (τον νουν μας), δια να   γίνουν όλα σωστά.και ζωήν πού να παρέχη χαράν εις την ψυχήν συνάμα δε (δόσε μας) την βασίλισσαν υγείανκαί την θεάν είρήνην, πού είναι ή πολυτίμητη τροφός των νέων. καί βίον πού να κυριαρχήται πάντοτε από εύθυμες σκέψεις.
 

Ζεῦ πολυτίμητε, Ζεῦ ἄφθιτε, τήνδε τοι ἡμεῖς μαρτυρίαν τιθέμεσθα λυτήριον ἠδὲ πρόσευξιν. ὦ βασιλεῦ, διὰ σὴν κεφαλὴν ἐφάνη τάδε θεῖα, γαῖα θεὰ μήτηρ ὀρέων θ᾽ ὑψηχέες ὄχθοι καὶ πόντος καὶ πάνθ᾽, ὁπόσ᾽ οὐρανὸς ἐντὸς ἔταξε· Ζεῦ Κρόνιε, σκηπτοῦχε, καταιβάτα, ὀμβριμόθυμε,   παντογένεθλ᾽, ἀρχὴ πάντων πάντων τε τελευτή, σεισίχθων, αὐξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα, ἀστραπαῖε, βρονταῖε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεῦ· κλῦθί μου, αἰολόμορφε, δίδου δ᾽ ὑγίειαν ἀμεμφῆ εἰρήνην τε θεὰν καὶ πλούτου δόξαν ἄμεμπτον.