Ο νους ξεκινά και στηρίζεται στις μαρτυρίες των αισθήσεων, αλλά δεν σταματά σ’ αυτές: τις συγκρίνει και βρίσκει το κοινό σημείο ανάμεσά τους με την αφαιρετική διαδικασία, με σκοπό να φτάσει στην έννοια.
Η αισθητική εμπειρία είναι το υλικό προς διαμόρφωση και πάλι, πρώτο δεδομένο και προϋπόθεση του νοητικού έργου:
«ουδέν εν τω νω, ο μη πρότερον εν τη αισθήσει».
Ο νους όμως αυτός, στενά δεμένος με την ύλη που διαμορφώνει, δεν είναι ο αυθεντικός «ενεργεία» νους, δηλαδή ο θείος νους.
Είναι μόνο ο ανθρώπινος, ο οποίος με τον θάνατο χάνει την επαφή του με την ύλη και με το σώμα (δεν λειτουργεί, άρα δεν επιζεί).
Στον Αριστοτέλη δεν εμφανίζεται πουθενά η ιδέα της επιβίωσης της ατομικής ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου