Ο Επίκουρος, ο Τίμαιος και άλλοι φιλόσοφοι διέβαλλαν τον Αριστοτέλη, προσπαθώντας, πιθανόν από φθόνο, να μειώσουν τον χαρακτήρα του.
Κάποιες φορές τον παρουσίαζαν ως σπάταλο, αλλά και φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο και μηχανορράφο.
Έφτασαν να τον κατηγορήσουν ακόμα και ως οργανωτή της δήθεν δολοφονίας του Αλέξανδρου.
Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του.
Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του, όπου σ’ αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του κηδεμόνα του, Πρόξενου, που τον ανέθρεψε.
Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο.
Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου.
Η μεγάλη του φιλανθρωπία όμως φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.
Η μεσολάβησή του στον Αλέξανδρο για την ανοικοδόμηση των Σταγείρων και η συμβουλή του προς τον Μακεδόνα βασιλιά να μην αφήνει καμιά μέρα να περνά χωρίς να ευεργετήσει κάποιον από τους υπηκόους του επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα του.
Δικό του είναι το απόφθεγμα της παιδείας «αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς».
Έλεγε στους μαθητές του ότι η ψυχή φωτίζεται από τα μαθήματα με τον ίδιο τρόπο που τα μάτια φωτίζονται από το έξω φως.
Η πιο γνωστή από τις 14 προτομές του Αριστοτέλη που έχουν διασωθεί είναι εκείνη που βρίσκεται σε μουσείο της Βιέννης, αντίγραφο από άγαλμα που είχε στηθεί προς τιμή του Αριστοτέλη από τον Μ. Αλέξανδρο.
Το αντίγραφο αυτό πιστεύεται ότι έγινε την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου