ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΕΟΣ.

«Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος ὁ ὑμνητὴς τῆς ἑλληνικῆς αἰσθητικῆς, ὁ Ἑλληνολάτρης, ὁ Ἑλληνοποιὸς ἐπαναστάτης ἔρριξε τὸν σπόρο του στην ὑπόθεση τῆς ἑλληνικῆς Ἀναγεννήσεως. Ἀνῆκε στοὺς λίγους.

Ἀνῆκε στοὺς λίγους.

Ἰδέες του, ἡ ἐπαναστατικότητα καὶ ὁ ρομαντισμός του, δὲν τοῦ ἐπέτρεπαν βέβαια νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ εἶδος πολιτικῆς, τὸ ὁποῖο ἐπεβλήθη στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ μεγάλου ἐθνικοῦ κυβερνήτου Ἰωάννη Καποδίστρια.

Δὲν εὐτύχησε νὰ δεῖ τὴν ἰσχυρὴ καὶ ἑνωμένη πατρίδα τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.

Εὐτύχησε ὅμως στὸ ὅτι δὲν εἶδε τὸν μετέπειτα ἐθνικὸ διχασμό...

Ὁ Γιαννόπουλος εἶχε διαλέξει μόνος του τὸν τρόπο καὶ τὸν χρόνο τοῦ θανάτου του, «ἤθελε νὰ πεθάνει νέος καὶ ἤθελε νὰ πεθάνει ὀρθός».

Στὶς 10 Ἀπριλίου τοῦ 1910, κάλπασε μὲ ἕνα ἄλογο μέσα στὰ κύματα τῆς θάλασσας τοῦ Σκαραμαγκᾶ, ντυμένος στὰ ἄσπρα, στεφανωμένος μὲ ἀγριολούλουδα καὶ ἔχοντας ἐπάνω του βαρίδια.

Στὴν τσέπη του εἶχε ἕναν ὀβολὸ γιὰ τὸν Χάροντα: γιὰ τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴν Ἀχερουσία λίμνη στὰ Ἠλύσια Πεδία.

Γύρισε τὸ ἄλογο πρὸς τὴν ἀκτὴ καὶ αὐτοπυροβολήθηκε.

Τὴν προηγουμένη εἶχε ταχυδρομήσει σὲ ὅλους τοὺς φίλους του ὡς ἀποχαιρετιστήριο, μιὰ κάρτα μὲ τὴν παράσταση ἐφήβου καβαλάρη ἀπὸ τὴν ζωφόρο τοῦ Παρθενῶνα...

Τὸ μήνυμά του πάντα ἐπίκαιρο καὶ εἰδικότερα στὴν ἐποχή μας ὅπου ἡ ἐθνική μας ὑπόσταση καὶ ταυτότητα ἀπειλεῖται ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τῶν διεθνῶν Ὀργανισμῶν, τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ὁμοσπονδίας καὶ τοῦ ἄκρατου, ἀψυχολόγητου διεθνισμοῦ.

Ἀλλὰ καὶ ὅπου, σὲ πεῖσμα κάποιων θεωριῶν καὶ φιλοσόφων, ἡ ἐθνικὴ ἀφύπνιση ἐμφανίζεται στὸ προσκήνιο δυναμικά.

«Ξυπνῆστε. Ἐγερθῆτε.

Καὶ ἐπαναστατήσετε κατὰ τοῦ Ἑαυτοῦ σας.

Καὶ ἀναβαπτισθεῖτε εἰς τὸ θεῖον φῶς τῆς Γῆς σας καὶ εἰς τὰ Παραδείσια Ἑλληνικὰ νερά.

Θὰ ἐξέλθετε ΖΩΝΤΑΝΟΙ.

ΚΑΙ ΘΑ ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.»»