2) ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Πριν 2500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» στο 7ο κεφάλαιο παρουσιάζει την Θεωρία της «Σπηλιάς» και θέτει την αμφισβήτηση της πραγματικότητας, την απατηλότητα του κόσμου, των ιδεών, των λόγων και των πραγμάτων (ύλης) έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε.

Η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως.

Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι.

Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά.

Πίσω τους καίει μια δυνατή φωτιά σε αρκετή απόσταση, ώστε να ρίχνει τις ανταύγειες της στο τοίχωμα της σπηλιάς που βλέπουν αναγκαστικά όλοι αυτοί που από παιδιά είναι αλυσοδεμένοι εκεί μέσα.

Ανάμεσα στη δυνατή φωτιά και τους αλυσοδεμένους υπάρχει ένα τοιχάκι (πάγκος) σαν αυτό που έχουν οι ταχυδακτυλουργοί για να κάνουν πάνω του τα «θαύματά» τους.

Πάνω στο τοιχάκι μεταφέρονται από κάποιους επιτήδειους αγαλματίδια (κούκλες) ανθρώπων, ζώων και αντικειμένων κατασκευασμένων από κάθε είδους υλικό.

Οι σκιές από τις κούκλες (που δημιουργούνται λόγω της δυνατής φωτιάς) πέφτουν στο τοίχωμα που οι αλυσοδεμένοι ακούν αναγκαστικά και αποκλειστικά κοιτούν.

Οι δεσμοφύλακες που κουνούν και τις κούκλες μιλούν, σαν να μιλούν οι κούκλες, και οι αλυσοδεμένοι ακούν τον αντίλαλο από τις φωνές τους πάνω στο μοναδικό τοίχωμα της σπηλιάς που βλέπουν.

Έτσι σε όλη τους τη ζωή βλέπουν τις σκιές από τις σκιές από τις μαριονέτες και θεωρούν ότι ο αντίλαλος από τις ομιλίες των δεσμοφυλάκων είναι οι φωνές των σκιών.

Θεωρούν λοιπόν ότι αυτό το θέατρο των σκιών είναι η πραγματικότητα γύρω τους.

Ακομα φαντάσου ανθρώπους που κατοικούν αναγκαστικά μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη.

Έτσι δεχόμαστε την καταπίεση από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Ωστόσο επειδή η καταπίεση φέρνει αντίδραση και ίσως έκρηξη της λαϊκής οργής, χρησιμοποίησαν τους όρους «λούκι» και «τούνελ» γιατί και οι δύο αυτές έννοιες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.

Την άκρη ή το τέλος ή αν θέλετε την έξοδο. Έτσι δίνουν την κατάλληλη δόση ελπίδας «κάπου στο βάθος».

Ήδη ο Πλάτων μας δίνει ένα αποπνικτικό περιβάλλον διαβίωσης των ανθρώπων.

Παρόμοιο με αυτό στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς έχει εγκλωβιστεί.

Απλά εμείς το ονομάζουμε αντί για σπηλιά «λούκι» ή «τούνελ».

Οι λέξεις «λούκι» και «τούνελ» μάλιστα δεν είναι τυχαίες αλλά δόθηκαν από την νέα τάξη με δύο σκοπούς:

α) Να μας πείσουν ότι είμαστε αναγκαστικά εγκλωβισμένοι σε ένα τρόπο ζωής, από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, αφού και το λούκι και το τούνελ μας περιβάλλουν αναγκαστικά από παντού.

Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους.

Ακόμη λέει ο Πλάτωνας, οι Δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες σαν κοσμήματα, σαν πολύτιμα εργαλεία που τους επιτρέπουν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου τους όπως τον αντιλαμβάνονται, χωρίς να βλέπουν πως είναι κάγκελα φυλακής που δεν τους επιτρέπουν να βγουν έξω και να δουν το Φως και μια άλλη πραγματικότητα ζωής.

Ούτε που φαντάζονται πως υπάρχει ζωή έξω από την σπηλιά.

Και αν κάποιον που λύθηκε το πάρουν από το χέρι και από δρόμο ανηφορικό και δύσκολο τον τραβήξουν έξω από τη σπηλιά στο φως του ήλιου, δε θα του ήταν αδύνατο να δει τις σκιές που ως τώρα θεωρούσε αληθινές; Αφού το φως του ήλιου διαλύει τα σκότη;

Κι αν μετά γύριζε στη σπηλιά, γνωρίζοντας πλέον την αλήθεια, για να πολεμήσει τους δεσμοφύλακες και να λευτερώσει τους αλυσοδεμένους, τα μάτια του θα χρειαζότανε κάποιο χρόνο να ξανασυνηθίσουν στο σκοτάδι, θα παραπατούσε και όλοι θα τον κορόιδευαν και θα έλεγαν ότι με αυτά που λέει ότι είδε με τα μάτια του καταστράφηκαν.

Άρα δεν αξίζει να δουν αυτά που είδε και να τους πάει στον πραγματικό κόσμο και αν δινόταν η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, θα τον σκότωναν.

Ξαφνικά  ένας φυλακισμένος σπάει τα δεσμά του και με βήματα δειλά στην αρχή αλλά σταθερά, βγαίνει από τη σπηλιά, ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης και, κάτω από το φως του ήλιου, αντιλαμβάνεται την πλάνη στην οποία ζούσε, όσο καιρό αυτός και οι συνάνθρωποί του ήταν αλυσοδεμένοι στη σπηλιά…»

Η φανταστική (αλλά τόσο δυνατή) αυτή περιγραφή, γνωστή και ως «ο μύθος του σπηλαίου», βρίσκεται στο 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας» του Πλάτωνα (-380) και είναι βέβαια μια αλληγορία.

Ο Πλάτων μιλάει για κάποιον που αφυπνίστηκε και προσπαθεί να πολεμήσει το «σύστημα» και να αφυπνίσει και άλλους.

Τα προβλήματά του μας λέει, δε θα έρθουν από το σύστημα αλλά από εκείνους που δε μπορούν ή δε θέλουν να ξυπνήσουν, γιατί έχουν για όλη τους την απατηλή ζωή βολευτεί σε ένα κόσμο ψεύτικο, υποκριτικό, αλλά πλήρη.

Σε ένα κόσμο που ναι μεν είναι αληθινός, αλλά καλύπτει όλες τις βασικές τους φοβίες, τις οποίες το «σύστημα» φρόντισε να δημιουργήσει και να εγείρει.

Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι οι αλυσοδεμένοι μας λέει ο Πλάτωνας θα τον σκοτώσουν.

Και αν όχι, θα τον απομονώσουν και θα τον εξοντώσουν οικονομικά και κοινωνικά.
================================================================
ΓΙΑ ΤΟ (ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ) ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΤΟΝ ΓΛΑΥΚΩΝ

http://poseidonios.blogspot.gr/2013/11/blog-post_18.html
================================================================

Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα.

Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα 'ναι παρηγοριά.
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θα 'ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
 =================================
Αντιλαμβάνεται τα κλειστά παραθυρόφυλλα και ξέρει πως πίσω τους υπάρχει ένας άλλος κόσμος.

Προβληματίζεται και λέει: "Δεν μπορώ να τα 'βρω και ίσως καλύτερα μην τα βρω"..

Τα παράθυρα είναι οι περιορισμοί του κόσμου που ζούμε.

Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι παράθυρα.

Πιστεύει με απόλυτη σιγουριά πως είναι πολύτιμα εργαλεία που τον κάνουν "πλούσιο".

Αντί γι αυτό είναι αλυσίδες που τον κρατούν μπροστά σε σκιές που τις νομίζει πραγματικές.

Χάνει την ευκαιρία να γνωρίσει έναν άλλο κόσμο, κόσμο Ελευθερίας και Αρμονίας, πιστεύοντας ακράδαντα και με επιχειρήματα "λογικά" ότι ξέρει ποιός είναι, τι είναι, η που πάει... Φρόντισαν οι δεσμώτες γι αυτό, και ο άνθρωπος βολεύτηκε.

" Ίσως το φως θα 'ναι μια νέα τυραννία.   Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει".
ΚΑΒΑΦΗΣ (ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ)

Αυτό φοβάται ο άνθρωπος ...; Το καινούριο, το Νέο.

Σαν τον φυλακισμένο, έμαθε στην φυλακή, βολεύτηκε στα έτοιμα, φοβάται την Ελευθερία.
Κάθε ρουτίνα, κάθε μηχανική επανάληψη  είναι  και μια αλυσίδα στη ίδια φυλακή.

Ζει ζωές άλλων ανθρώπων που κάποιοι του τις περιέγραψαν και τις αποδέχτηκε.

Οι ιδέες που έχει για τον κόσμο είναι ιδέες άλλων, αξίες άλλων, ιδανικά άλλων.

Το μόνο που κάνει ο άνθρωπος είναι να έχει την ψευδαίσθηση πως είναι δικές του.

Οι άνθρωποι υιοθετούν ιδέες και συμπεριφορές άλλων γιατί έτσι το είπε η τηλεόραση.

Ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο γιατί έτσι γράφουν τα έντυπα μόδας.

Αγοράζουν -με δανεικά χρήματα- αντικείμενα που δεν τα χρειάζονται και δεν τα έχουν ανάγκη γιατί αυτό κάνουν και οι άλλοι.

Γίνονται Μάζα, ομαδοποιούνται και εκφυλίζονται σε πολιτισμένα προβατάκια.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι "άλλοι άνθρωποι".

Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών» Όσκαρ Ουάιλντ.

Ακόμη και η ιδέα της ψευδαίσθησης, της απατηλότητας του κόσμου, αυτής της σπηλιάς, της φυλακής, έτσι  όπως την αντιλαμβάνεται όποιος την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, είναι ιδέα άλλου.. !

                            ΑΠΟ ΤΗΝ TAINIA ΜΑΤΡΙΧ ΚΑΙ Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΦΙΛΟ ΣΙΤΑΛΚΑ

 

 

 

 

ΓΙΝΕ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΘΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.

ΑΣΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΕΚΕΙ ΑΝΗΚΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ.

ΝΑ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ.

ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΠΟΤΕ ΕΚΕΙ. ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟΥΣ. ΣΗΚΩ ΑΠΑΝΩ ΑΝΘΡΩΠΕ!


ΠΗΓΕΣ   http://ellania.pblogs.gr    http://enneaetifotos.blogspot.gr/2013/06/blog-post_27.html

http://poseidonios.blogspot.gr/2013/11/2_18.html