Σ τ'ολολευκο σου φορεμα που το'χουν υφασμενο
Τα χερια τα σοφωτερα και τα δικα σου χερια
Φαινεται χρυσοκεντηστος ο ουρανος με τ' αστρα
Η διπλαις του ταραζονται 'ς το καθε κινημα σου
Σαν κυματα που τα φιλουν του φεγγαριου η ακτινες
Και τρεμοντας λαμποκοπουν 'ς το καθε φιλημα τους.
'Σ της περικεφαλαιας σου τον ισκιον αποκατου
Χωρουν να βρουν σκεπασματα χιλιαδες παλληκαρια.
Σ' τον ισκιο σου χαρουμενα ΄'μερευουν τα λιονταρια.
Το μετωπο σου ασκεπαστο ξανοιγετ' απο περα
'Σαν τ' αστρο του 'Ωριονος, πρωτο 'ς τ' αστερια ταλλα.
'Απανου 'ς την ασπιδα σου ταπαρθενο χρυσαφι
'Εσκαλισε τους Γιγαντας ενας θεος τεχνιτης.
Την ωρα που τον ολυμπο χυμαν και φοβεριζουν,
Κ' ετσι εκει πανου μια ζωη εχαρισεν η Τεχνη
Αιωνια 'ς τη λυσσα τους και 'ς τη δικη σου νικη!
'Σ τη μεση απο τ' αμολυντο και τ' αγκιχτο σου στηθος
'Οπου σκορπιζει μυστικη μοσχοβολια απο κρινα,
Κ' ασαλευτο, καματωτο τεντωνει, ξεχωριζει,
Το στοιχειωμενο δειχνεται κεφαλι της Γοργονα.
'Αλλοιμονο 'ς τους πονηρους! το βλεπουν; μαρμαρωνουν.
'Ετσι ο,τι 'γγιξη ο κεραυνος το κανει μαυρη σταχτη,
Και της αληθειας η πνοη το ψεμμ' αποστομωνει.
Γυρω 'ς τα ποδια σου γλυστρουν και σου φιλουν τα χερια
'Ορνια αλλου κοσμου και πουλια και φειδια μαγεμμενα,
- Και των φειδιων τα στοματα λαλουνε 'σαν αηδονια-
Και κρεμοντ' ολα υπηκοα μοναχ' απ τη ματια σου.
Κι' ο Φοβος κι' ο Κατατρεγμος κ' η Δηναμης κ' η Νικη
Λαμπουν, μαυριζουν, στεκονται σιμα σου καρφωμενα.
Τριγυρω σου λιγοθυμα τ' αγερι φοβισμενο.
Το στομα σου κι'οποιος το ιδη, και διχως να τ' ανοιξει,
Νοιωθεις πως λογια γνωστικα, λογια σοφα θα βγαλη.
Κ' ενω εισαι 'σαν την αδολη των βραχων ανεμωνει,
"Ενας σου λογος τους λαους γενναει και μεγαλωνει.
Τα ματια σου τα γαλανα 'μερα σκορπουν 'ς τη μερα.
Δοξα σοι, δοξα σοι, θεα παρθενα και μητερα!
http://poseidonios.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου