27 Οκτ 2013

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ


(1) ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗΣ


(0) Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ (Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ

25 Οκτ 2013

ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ


(0) Ορφική Ευχή προς Μουσαίον

(1) Ύμνος εις Εκάτην

(2) Υμνος Προθυραίας (θυμίαμα στύρακα)

(3) Υμνος Νυκτός (θυμίαμα δάλους)

(4) Υμνος Ουρανού (θυμίαμα λίβανον)

(5) Υμνος Αιθέρος (θυμίαμα κρόκον)

(6) Υμνος Πρωτόγονου (θυμίαμα σμύρναν)

(7) Υμνος Άστρων (θυμίαμα άρωμα)

(8) Υμνος Ήλιου (θυμίαμα λιβανομάνναν)

(9) Υμνος Σελήνης (θυμίαμα αρώματα)

(10) Υμνος Φύσεως (θυμίαμα αρώματα)

(11) Υμνος Πανός (θυμίαμα ποικίλα)

(12) Υμνος Ηρακλέους (θυμίαμα λίβανον)

(13) Υμνος Κρόνου (θυμίαμα στύρακα)

(14) Υμνος Ρέας (θμίαμα αρώματα)

(15) Υμνος Διός (θυμίαμα στύρακα)

(17) Υμνος Ποσειδώνος (θυμίαμα σμύρναν)

(18) Υμνος Εις Πλούτωνα

(19) Υμνος Κεραύνιου Διός (θυμίαμα στύρακα)
 

(23) Υμνος Νηρέως (θυμίαμα σμύρναν)

(24) Υμνος Νηρηίδων (θυμίαμα αρώματα)

(25) Υμνος Πρωτέως (θυμίαμα στύρακα)

(26) Υμνος Γαίας (θυμίαμα, παν σπέρμα πλην κυάμων και αρωμάτων )

(27) Υμνος Μητρός Θεών (θυμίαμα ποικίλα)

(28) Υμνος Ερμού (θυμίαμα λίβανον)

(29) Υμνος Περσεφόνης

(30) Υμνος Διονύσου (θυμίαμα στύρακα)

(31) Υμνος Κουρητών

(32) Υμνος Αθηνάς

(33) Υμνος Νίκης (θυμίαμα μάνναν)

(34) Υμνος Απόλλωνος (θυμίαμα μάνναν)

(35) Υμνος Λητούς (θυμίαμα σμύρναν)

(36) Υμνος Αρτέμιδος (θυμίαμα μάνναν)

(37) Υμνος Τιτάνων (θυμίαμα λίβανον)

(38) Υμνος Κουρητών (θυμίαμα λίβανον)

(39) Υμνος Κορύβαντος (θυμίαμα)

(40) Υμνος Δήμητρος Ελευσινίας (θυμίαμα στύρακα)

(42) Υμνος Μίσης (θυμίαμα στύρακα)

(43) Υμνως Ωρών (θυμίαμα αρώματα)

(44) Υμνος Σεμέλης (θυμίαμα στύρακα)

(45) Υμνος Διονύσου Βασσαρέως Τριετηρικου

(46) Υμνος Λικνήτου (θυμίαμα μάνναν)

(47) Υμνος Βάκχου περικιόνιου (θυμίαμα αρώματα)

(48) Υμνος Σαβάζιου (θυμίαμα αρώματα)

(49) Υμνος Ίππας (θυμίαμα στύρακα)

(50) Υμνος Λύσιου ληναίου

(51) Υμνος Νυμφών (θυμίαμα αρώματα)

(52) Υμνος Τριετήρικου (θυμίαμα αρώματα)

(53) Υμνος Αμφιετους (θυμίαμα πάντα πλην λιβάνου)

(54) Υμνος Σιληνού, Σατύρου, Βακχών (θυμίαμα μάνναν)

(55) Υμνος εις Αφροδίτην

(56) Υμνος Αδώνιδος (θυμίαμα αρώματα)

(57) Υμνος Ερμού χθόνιου (θυμίαμα στύρακα)

(58) Υμνος Έρωτος (θυμίαμα αρώματα)

(59) Υμνος Μοιρών (θυμίαμα αρώματα)

(60) Υμνος Χάριτων (θυμίαμα στύρακα)

(61) Υμνος Νεμέσεως

(62) Υμνος Δίκης (θυμίαμα λίβανον)

(63) Υμνος Δικαιοσύνης (θυμίαμα λίβανον)

(64) Υμνος Νόμου

(65) Υμνος Άρεος (θυμίαμα λίβανον)

(66) Υμνος Ηφαίστου (θυμίαμα λιβανομάνναν)

(67) Υμνος Ασκληπιού (θυμίαμα μάνναν)

(68) Υμνος Υγείας (θυμίαμα μάνναν)

(69) Υμνος Ερινύων (θυμίαμα αρώματα)

(70) Υμνος Ευμενίδων (θυμίαμα αρώματα)

(71) Υμνος Μηλινόης (θυμίαμα αρώματα)

(72) Υμνος Τύχης (θυμίαμα λίβανον)

(73) Υμνος Δαίμονος (θυμίαμα λίβανον)

(74) Υμνος Λευκοθέας (θυμίαμα αρώματα)

(75) Υμνος Παλαίμονος (θυμίαμα μάνναν)

(76) Υμνος Μουσών (θυμίαμα λίβανον)

(77) Υμνος Μνημοσύνη (θυμίαμα λίβανον)

(78) Υμνος Ηους (θυμίαμα μάνναν)

(79) Υμνος Θέμιδος (θυμίαμα λιβανον)

(80) Υμνος Βορέου (θυμίαμα, λίβανον)

(81) Υμνος Ζέφυρου (θυμίαμα λίβανον)

(82) Υμνος Ωκεανού (θυμίαμα αρώματα)

(1) ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ)

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου του έτους 384 π.Χ. στα Αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής (σημερινή ονομασία της περιοχής Λιοτόπι, μισό χλμ. νότια της Ολυμπιάδας).

Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ', τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος.

Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει 6 βιβλία ιατρικής και ένα φυσικής, θεωρούσεπρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού.

Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή.

Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με αποίκους από τη Χαλκίδα στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.

Ο Αριστοτέλης ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα σε πολύ μικρή ηλικία και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο.

(2) Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ)

Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.).

Ο Επίκουρος, ο Τίμαιος και άλλοι φιλόσοφοι διέβαλλαν τον Αριστοτέλη, προσπαθώντας, πιθανόν από φθόνο, να μειώσουν τον χαρακτήρα του.

Κάποιες φορές τον παρουσίαζαν ως σπάταλο, αλλά και φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο και μηχανορράφο.

Έφτασαν να τον κατηγορήσουν ακόμα και ως οργανωτή της δήθεν δολοφονίας του Αλέξανδρου.

Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του.

Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του, όπου σ’ αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του κηδεμόνα του, Πρόξενου, που τον ανέθρεψε.

Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο.

(3) Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ (ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ)

Ο Αριστοτέλης δεν έδειξε ενδιαφέρον στη δημοσίευση των έργων του με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα πολλά από αυτά.

Ποτέ δε δημοσίευσε τα βιβλία του, εκτός από τους διαλόγους του.

Η ιστορία των πρωτότυπων συγγραμμάτων του περιγράφεται από τον Στράβωνα στην «Γεωγραφία» του και από τον Πλούταρχο στο βιβλίο «Βίοι Παράλληλοι, Σύλλας».

(4) Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ (ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ)

Οι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 440.000.

Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε.

Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή «εξωτερικών» μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική.

Παλαιότεροι κατάλογοι αναφέρουν πάνω από 170 διαφορετικά έργα του Αριστοτέλη, από τα οποία τελικά διασώθηκαν 47 βιβλία, που αποτελούν μόνο ένα μέρος της συνολικής παραγωγής του, και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα.

Δε θεωρούνται όμως όλα γνήσια.

Ένας πάπυρος που ανακαλύφθηκε το 1890 στην Αίγυπτο από τον Άγγλο Κένιον περιείχε ουσιώδες μέρος ενός χαμένου έργου του, της «Αθηναίων Πολιτείας», που αποτελούσε τμήμα συλλογής 158 ελληνικών «πολιτειών» (πολιτευμάτων).

(5) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ)

Αντίθετα με την πλατωνική διδασκαλία, που θεωρεί πραγματικά όντα μόνο τις ιδέες-πρότυπα και ερμηνεύει τον κόσμο των «γινομένων» όντων της αισθητής φύσης ως χλωμή ανταύγεια των ιδεών, ο Αριστοτέλης ασχολήθηκε με την έρευνα των συγκεκριμένων όντων της φύσης και απέρριψε τον διχασμό του κόσμου σε αισθητό και ιδεατό: υπαρκτό είναι για τον Αριστοτέλη το ατομικό «τόδε τι», για παράδειγμα ο Κολλίας ή ο Σωκράτης και όχι κάποιος άνθρωπος-ιδέα πέρα από αυτούς.

Όμως, το πνεύμα του πλατωνισμού φανερώνεται ξανά στον εσωτερικό διχασμό του φυσικού όντος σε ύλη και μορφή που βρίσκεται στη βάση της αριστοτελικής μεταφυσικής.

Η ύλη δεν είναι ον παρά μόνο αφού μορφοποιηθεί, περνώντας από κατάσταση «δυνάμει» (που σημαίνει κυρίως δυνατότητα) σε κατάσταση «ενέργεια» πραγματικού όντος.

(6) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ)

Ο κόσμος του Αριστοτέλη, λοιπόν, πεπερασμένος και τελειωμένος, χωρίς ιδέα εξέλιξης, διατάσσεται σύμφωνα με το κριτήριο της μεγαλύτερης δυνατής προσέγγισης προς το θεό, τον υπέρτατο σκοπό στον οποίο υπάγονται όλοι οι μερικότεροι σκοποί.

Στην ανώτερη βαθμίδα της κλίμακας βρίσκεται ο ουρανός, ο οποίος έχει δημιουργηθεί από αιθέρα, ενώ ακολουθούν η φωτιά, ο αέρας, το νερό.

Στο κέντρο της σφαίρας αιωρείται η Γη.

Οι ουρανοί την περιβάλλουν και ο θεός περικλείει τα πάντα, διαιωνίζοντας την κίνηση με την έλξη του (κίνηση όχι εξελικτική, αλλά ανακύκληση).

Το αριστοτελικό αυτό κοσμοείδωλο, βάση του λεγόμενου «πτολεμαϊκού» αστρονομικού συστήματος, επρόκειτο να καταρρεύσει μόνο κατά την Αναγέννηση και μετά τη διατύπωση της ηλιοκεντρικής θεωρίας του Κοπέρ4νικου τον 16ο αιώνα.

(7) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ)

Ο άνθρωπος, «ζώον έμφρον», είναι προικισμένος με νου, αισθητικότητα και μνήμη. Νους είναι η ικανότητα αντίληψης των εννοιών, δηλαδή της ουσίας των πραγμάτων.

Ο νους ξεκινά και στηρίζεται στις μαρτυρίες των αισθήσεων, αλλά δεν σταματά σ’ αυτές: τις συγκρίνει και βρίσκει το κοινό σημείο ανάμεσά τους με την αφαιρετική διαδικασία, με σκοπό να φτάσει στην έννοια.

Η αισθητική εμπειρία είναι το υλικό προς διαμόρφωση και πάλι, πρώτο δεδομένο και προϋπόθεση του νοητικού έργου:

«ουδέν εν τω νω, ο μη πρότερον εν τη αισθήσει».

Ο νους όμως αυτός, στενά δεμένος με την ύλη που διαμορφώνει, δεν είναι ο αυθεντικός «ενεργεία» νους, δηλαδή ο θείος νους.

(8) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ)

Η λογική είναι κώδικας μεθόδου αλλά και καταστατικός χάρτης, ο οποίος με τις γενικές αρχές του αποτελεί το θεμέλιο και το σχεδιάγραμμα συγχρόνως της αριστοτελικής φιλοσοφίας, πρωτοεμφανιζόμενος ως ειδικός επιστημονικός κλάδος από τον Σταγειρίτη φιλόσοφο.

Στο «Όργανον» σκιαγραφούνται μεταφυσικές, φυσικές, ηθικές, πολιτικές και αισθητικές διδασκαλίες.

Ο γενικός αυτός χαρακτήρας της εξηγεί την ευρύτερη απήχηση της αριστοτελικής λογικής, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί (και αυτό ακριβώς έγινε) για πνευματικές
εμπειρίες διαφορετικές από τις αριστοτελικές.

Μόλις κατά τον 18ο αιώνα η διαλεκτική του Χέγκελ μπόρεσε να ανασκευάσει τη στεγανότητα της αριστοτελικής λογικής και ανέπλασε τον λογικό στοχασμό.

(9) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ)

Το κράτος, όργανο κατοχύρωσης της δικαιοσύνης, είναι ο χώρος όπου δύναται να πραγματοποιηθεί η ευδαιμονία που ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη φύση με την άσκηση της αρετής.

Ο Αριστοτέλης δεν προσέφυγε στην περιγραφή ενός ιδεατού κράτους, όπως ο Πλάτων, αλλά επανεξέτασε το συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή τα πραγματικά κράτη και τον χαρακτήρα τους.

Κράτος σημαίνει άσκηση εξουσίας.
Η εξουσία αυτή μπορεί να ασκείται από έναν μόνο άρχοντα, από τους λίγους άριστους ή από ολόκληρο τον λαό.

(10) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ)

Κατά τον Αριστοτέλη, η έκθεση των πραγμάτων όπως θα μπορούσαν να συμβούν, σε αντίθεση με την ιστορική εξακρίβωση των όσων πραγματικά διαδραματίστηκαν, αποτελεί έργο του ποιητή.

Η ποίηση πλησιάζει έτσι περισσότερο στη φιλοσοφία παρά στην ιστορία, γιατί καταγίνεται με το γενικό μέλλον και όχι με το ειδικό και εξακριβωμένο.

Πηγή της ποιητικής δημιουργίας, με την ευρύτερη έννοια του όρου (είτε δηλαδή με τη μορφή του έπους είτε της τραγωδίας και της κωμωδίας είτε του κιθαρισμού και της
μελωδίας) είναι η ανθρώπινη τάση για μίμηση και κατανόηση.

Η κωμωδία «παρουσιάζει», δηλαδή μιμείται τους ανθρώπους στην κατώτερη και ιδιαίτερα στη γελοία εκδήλωσή τους.

Το γελοίο αποτελεί μέρος της ασχήμιας, αλλά είναι ένα μειονέκτημα που δεν προκαλεί πόνο ή ζημιά.

Έτσι παρουσιάζεται στις κωμικές μάσκες, τις άσχημες και δύσμορφες, αλλά χωρίς έκφραση πόνου.

(11) Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ)

Η νόηση όμως στον άνθρωπο δεν έχει μόνο γνωστική αποστολή.

Είναι επίσης ρυθμιστής του θυμικού, των ορμών, των επιθυμιών και των παθών.

Ο ρόλος της, ηθικός και πρακτικός, είναι να επιβάλλει και εδώ το λογικό μέτρο. Καθετί που δεν είναι λογικό χαρακτηρίζεται ως υπερβολή ή έλλειψη και αποτελεί
το αντίθετο της αρετής.

Η αριστοτελική ηθική είναι ορθολογική.

Αν ο σκοπός κάθε ανθρώπινης πράξης προσδιορίζεται από την αναζήτηση της ευδαιμονίας, η ευδαιμονία (που ανήκει στον άνθρωπο και ανταποκρίνεται στην ιδιαίτερη φύση του) απορρέει από την ικανοποίηση του πιο πολύτιμου, του πιο χαρακτηριστικά ανθρώπινου στοιχείου, του νου.

Δεν απορρίπτεται όμως η ικανοποίηση των φυσικών επιθυμιών, με προϋπόθεση τον λογικό έλεγχο και το μέτρο.

(12) ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Η σκέψη και η σχολή του Αριστοτέλη δεν συνάντησαν μεγάλη απήχηση κατά την ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή περίοδο, ούτε και κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο.
Εξαίρεση αποτέλεσαν οι εργασίες σχολιαστών όπως του Σιμπλίκιου, του Θεμιστίου κ.ά.

Στους κόλπους, όμως, της σχολαστικής φιλοσοφίας, τα αριστοτελικά κείμενα αποτέλεσαν επίσημα κείμενα και θεωρήθηκαν η επιτομή της φιλοσοφίας ύστερα από την επεξεργασία και την ερμηνεία τους σύμφωνα με τα δόγματα της παπικής Εκκλησίας από τον Θωμά τον Ακινάτη.

Η αρχή της γνωριμίας της δυτικής Ευρώπης με τον Αριστοτέλη ανάγεται στις αραβικές επιδρομές, με τον χριστιανικό κόσμο της Δύσης να έρχεται σε επαφή με αραβικές μεταφράσεις των αριστοτελικών κειμένων.

(13) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ο Φίλιππος θέλησε να διδάξει τον γιό του ο σπουδαιότερος φιλόσοφος όλων των εποχών, ο Αριστοτέλης.

Ο φιλόσοφος τότε ζούσε στην Μυτιλήνη αφού ο Φίλιππος είχε
καταστρέψει την γενέτειρα του, τα Στάγειρα Χαλκιδικής.

Μήνυσε λοιπόν στον Φίλιππο πως δεν επιθυμεί να διδάξει στον γιό εκείνου που κατέστρεψε την πατρίδα του.

Τότε ο Φίλιππος ξανάχτισε τα Στάγειρα, κι επέτρεψε στους κατοίκους να επιστρέψουν.

(0) Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ (Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ)

«ρετ πολύμοχθε γένει βροτείωι,

«Αρετή, που των θνητών το γένος με μόχθους πολλούς σε κατακτά,

θήραμα κάλλιστον βίωι,

της ζωής κάλλιστο θήραμα,

σς πέρι, παρθένε, μορφς 

 για την δική σου όψη, παρθένε,

κα θανεν ζηλωτς ν λλάδι πότμος

ακόμη και ο θάνατος είναι ζηλευτή στην Ελλάδα μοίρα

22 Οκτ 2013

Ο ΘΕΙΟΣ ΠΟΗΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ (800 - 724 π.Χ.)


Ο θείος ποιητής της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, γνωστός απ` άκρη σ` άκρη του πλανήτη μας, αποτελεί τον ασύγκριτο και υπέρτατο τεχνίτη του εμμέτρου λόγου όλων των αιώνων και των εποχών.

Κατά μια παράδοση γεννήθηκε στη Σμύρνη, κατ` άλλη δε (μεταλαμπαδευμένη από το Σιμωνίδη) στη Χίο, χωρίς μ` αυτό να εξαντλείται ο κατάλογος των όσων πόλεων
διεκδικούσαν την καταγωγή του, σύμφωνα και με το γνωστό εκείνο:

`Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν διά ρίζαν Ομήρου: Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, ?ργος, Αθήναι`.

Για τη ζωή του μόνο μυθώδεις παραδόσεις διασώθηκαν και τίποτε σχεδόν το πλήρως εξακριβωμένο.

Σύμφωνα με μια από αυτές τις παραδόσεις ο μεγάλος ποιητής ήταν τυφλός και περιφερόταν, ως ραψωδός στις πόλεις του καιρού του, απαγγέλλοντας εκεί τα έπη του.

Κατά μια άλλη παράδοση, που την αναφέρει ο Παυσανίας, πέθανε στην Κω από τη θλίψη του, λόγω του ότι δεν πέτυχε να λύσει ένα αίνιγμα, που του έβαλαν παιδάρια του νησιού.

Κατά την επικρατέστερη όμως εκδοχή πέθανε στην Ίο των Κυκλάδων το 724 π.Χ., σε ηλικία 76 ετών.

Τα έπη του Ομήρου μορφοποιήθηκαν οριστικά κατά τον 6 π.Χ. αιώνα (ενώ, ως τότε, υπήρχαν δεξιά ? αριστερά αρκετές παραλλαγές τους), διασώθηκαν δε τόσο σ` ένα μέγα πλήθος χειρογράφων, όσο και σε αρκετούς παπύρους.

Η πρώτη τυπογραφική έκδοση των Ομηρικών επών έγινε το 1488 στη Φλωρεντία, από τον Δημήτριο Χαλκοκονδύλη.

Οι νεώτερες αρχαιολογικές έρευνες ? και προ παντός οι περίφημες ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στους χώρους της αρχαίας Τροίας και των Μυκηνών ? απέδειξαν περίτρανα πως η υπόθεση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας έχει σοβαρό πυρήνα αλήθειας, βασιζόμενο επάνω σε πραγματικότητες και όχι μόνο σε ονειροφαντασίες και κατασκευές `ποιητική αδεία`.

Στον τάφο του Ομήρου χάραξαν το εξής επίγραμμα:

`Ενθάδε την ιεράν κεφαλήν κατά γαία καλύπτει ανδρών ηρώων κοσμήτορα θείον Όμηρον`.
 

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ.

O Όμηρος πρωταγωνιστεί ακούραστα επί 2.700 χρόνια στη λογοτεχνία, τις τέχνες,στον πολιτισμό αλλά και στη μαζική κουλτούρα της Ευρώπης.

Γνωρίζουμε αν υπήρξεπράγματι ένας άνθρωπος με το όνομα Όμηρος;

Γεγονός είναι ότι υπάρχουν 28.000 στίχοι της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας».

Τρεις αρχαίες πόλεις, η Ίος, η Σμύρνη,η Άμαστρις,έκοψαν νόμισμα με τη μορφή του.

Το αίνιγμα της ταυτότητας δεν εμπόδισε τον Όμηρο να ανακηρυχθεί πατέρας της ευρωπαϊκής

(0) Ορφική ευχή προς Μουσαίον


Μάθε λοιπόν, Μουσαίε, την μύησι την πολυσέβαστη την προσευχή, πού είναι βέβαια για σε η προσφορώτερη απ’ όλες: Ω Δία βασιλιά και Γη καί ουράνιαι φλόγες καθαραί του Ηλίου, καί της Σελήνης το ιερόν φως καί όλα τα Αστρα καί συ Ποσειδώνα με την κυανήν χαίτην πού περιβάλλεις την γήν.Περσεφόνη αγνή καί Δήμητρα με τους ωραίους καρπούς, καί Άρτεμι πού εκτοξεύεις τα βέλη, ώ κόρη καί ήιε Φοίβε πού κατοικείς εις την ιερή γη των Δελφών καί συ χορευτή Διόνυσε, που έχεις τις μεγαλύτερες τιμές ανάμεσα στους θεούς Άρη ίσχυρόκαρδε καί αγνέ ισχυρέ Ηφαιστε καί συ θεά γεννημένη άπό τον αφρό. (Αφροδίτη), πού σούλαχαν δώρα με μεγάλα ονόματα· καί συ βασιλιά των καταχθόνιων, θεέ πού έχεις μεγάλην ύπεροχήν καί σεις Ήβη καί Είλείθυια καί του Ηρακλή ή γενναία δύναμις κάί

(1) Ορφικός Ύμνος εις Εκάτην


Την Εκάτήν εξυμνώ, πού την λατρεύουν στας οδούς και στας τριόδους, την επέραστη, την ουρανίαν και την επιγειον και την θαλασσινήν πού έχει κίτρινο πέπλο, αυτήν πού φροντίζει για τους νεκρούς καί πού είναι ενθουσιασμένη ανάμεσα στις ψυχές των νεκρών,την Πέρσειαν, αυτήν πού αγαπά την ερημιά καί ευφραίνεται με τα ελάφια, την νυκτερινήν, την προστάτιν των σκύλων, την ακαταμάχητη βασίλισσα αυτήν πού θηρεύει ταύρους, την βασίλισσα πού έχει τα κλειδιά όλου του κόσμου, την οδηγόν, την νύμφην αυτήν πού ανατρέφει παιδιά καί πού περιφέρεται στα βουνά αυτήν την κόρην ας παρακαλέσωμε να παρευρεθή εις τάς ιεράς τελετάς με ευμενή πάντοτε διάθεσιν προς τον ηγέτην (τον επί κεφαλής) καί με χαρούμενη καρδιά.

Εἰνοδίαν Ἑκάτην κλήιζω, τριοδῖτιν, ἐραννήν, οὐρανίαν χθονίαν τε καὶ εἰναλίαν, κροκόπεπλον, τυμβιδίαν, ψυχαῖς νεκύων μέτα βακχεύουσαν, Περσείαν, φιλέρημον, ἀγαλλομένην ἐλάφοισι, νυκτερίαν, σκυλακῖτιν, ἀμαιμάκετον βασίλειαν, θηρόβρομον, ἄζωστον, ἀπρόσμαχον εἶδος ἔχουσαν, ταυροπόλον, παντὸς κόσμου κληιδοῦχον ἄνασσαν, ἡγεμόνην, νύμφην, κουροτρόφον, οὐρεσιφοῖτιν, λισσόμενος κούρην τελεταῖς ὁσίαισι παρεῖναι βουκόλωι εὐμενέουσαν ἀεὶ κεχαρηότι θυμῶι.

(2) Ορφικό ύμνος Προθυραίας (θυμίαμα στύρακα)


Άκουσε με ώ πολυσέβαστη θεά. πού έχεις πολλά ονόματα, καί πού είσαι βοηθός στα κοιλοπονήματα καί με γλυκύτητα προσβλέπεις στις λεχώνες συ ή σωτηρία των θηλυκών, πού μόνον εσύ αγαπάς τα παιδιά, και είσαι φιλόφρων συ επιταχύνεις τον τοκετό καί προσέρχεσαι βοηθός των ανθρώπων στις λύπες των ως Προθυραία (ως προοτάτις της θύρας του σπιτιού).
Σύ είσαι φύλαξ καί ευπρόσιτος (καταδεκτική) καί αγαπάς να τρέφης ζώα καί εις όλους είσαι προσηνής (ήπια). Σύ προστατεύεις τάς οικίας όλων καί χαίρεσαι στά συμπόσια. Λύεις τάς ζώνας (των γυναικών) καί είσαι αφανής (δεν φαίνεσαι), άλλ’ όμως φαίνεσαι (εκδηλώνεσαι) εις όλα τα έργα, καί συμπάσχεις για το κοιλοπονήματα (των γυναικών) καί χαίρεσαι. όταν ο τόκε-

(3) Ορφικός ύμνος Νυκτός (θυμίαμα δάλους)


Την Νύκτα θα τραγουδήσω, την μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Η Νύξ έγέννησε τα πάντα, δια τούτο ας της δώσωμεν και το όνομα Κύπρις. Ακουσε με μακαρία θεά, πού έχεις σκοτεινή λάμψιν και φέγγεις με τα αστέρια συ χαίρεσαι εις την ησυχίαν και εις την ηρεμίαν πού φέρει πολύν ύπνον. Εισαι ή χαρά, ευχάριστη, αγαπάς τα ολονύκτια γλέντια, ώ μητέρα των Ονείρων συ κάνεις να λησμονούν (οι άνθρωποι) τις φροντίδες (της καθημερινής ζωής) και τους παρέχεις ωραίαν άνάπαυσιν άπο τους κόπους, διότι τους δίνεις τον ύπνον, και είσαι φίλη όλων, και οδηγείς τους Ιππους και λάμπεις κατά την νύκτα.ΕΙσαι ημιτελής, (μισοτελειωμένη). γηινη και η ίδια πάλιν είσαι ουρανία περιστρέφεσαι κυκλικώς και παίζεις με τα θηράματα πού πλανώνται εις τον Αέρα εσύ στέλλεις το φως εις τα υποκάτω από την γήν και πάλιν φέγγεις εις τον Άδήν διότι τα πάντα κυβερνά ή ακαταμάχητος ανάγκη (η υπερέχουσα, ή ακατανίκητος δύναμις. πού δεν δύναται να την αποφυγή κανείς). Αλλά τώρα ώ μακάρια πολυευτυχισμένη Νύχτα, πού είσαι εις όλους περιπόθητη και καταδεκτική εισάκουσε την ικετευτικήν φωνήν των λόγων μου (τους ικετευτικούς λόγους μου) και έλα με ευμενή διάθεσιν και δίωξε τους νυκτερινούς φόβους.
 

(4) Ορφικός ύμνος Ουρανού (θυμίαμα λίβανον)


Ουρανέ πού εγέννησες τα πάντα και είσαι πάντοτε μέρος του κόσμου ακατάβλητον. πρωτότοκε, ή αρχή των πάντων και το τέλος των πάντων κυρίαρχε του κόσμου, πού ελίσσεσαι γύρω από την γήν ωσάν σφαίρα και είσαι ή κατοικία των μακαρίων θεών και περιοδεύεις με κυκλικάς περιστροφας ωσάν σβούρα και ανεδείχθης (ανέλαβες) ως φύλαξ όλων και εις τον ουρανόν και εις την γήν εις τα στήθη σου έχεις την φοβεράν ανάγκην της φύσεως συ πού έχεις κυανοϋν χρώμα (πού είσαι κυανόχρους) ακατάβλητος, πολυποίκιλος, πολυειδής. συ πού βλέπεις τα πάντα και είσαι τέκνον του Κρόνου, μακάριος, υπεράνω όλων, άκουσε με και φέρε (δοσε) ίεράν ζωήν εις τον μύστην τον νέον.
 
Οὐρανὲ παγγενέτωρ, κόσμου μέρος αἰὲν ἀτειρές, πρεσβυγένεθλ᾽, ἀρχὴ πάντων πάντων τε τελευτή, κόσμε πατήρ, σφαιρηδὸν ἑλισσόμενος περὶ γαῖαν, οἶκε θεῶν μακάρων, ῥόμβου δίναισιν ὁδεύων, οὐράνιος χθόνιός τε φύλαξ πάντων περιβληθείς, ἐν στέρνοισιν ἔχων φύσεως ἄτλητον ἀνάγκην, κυανόχρως, ἀδάμαστε, παναίολε, αἰολόμορφε, πανδερκές, Κρονότεκνε, μάκαρ, πανυπέρτατε δαῖμον, κλῦθ᾽ ἐπάγων ζωὴν ὁσίαν μύστηι νεοφάντηι.

                                                      ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΥ

 

(5) Ορφικός ύμνος Αιθέρος (θυμίαμα κρόκον)


Ω εσύ πού έχεις το υψηλόν κράτος του Διός πού είναι πάντοτε ακατανίκητον καί έχεις μέρος των άστρων, του ήλιου και της σελήνης πού δαμάζεις τα πάντα καί φυσάς φωτιά και είσαι ο σπινθήρ της ζωής εις όλα τα ζωντανά πλάσματα.

ο Αιθήρ πού φαίνεσαι από υψηλά, καί είσαι το άριστον (το πρώτον) στοιχείον του κόσμου ώ λαμπρόν βλαστάρι, πού φέρεις το φως και φέγγεις με τα άστρα.

Εσέ προσκαλώ καί σέ παρακαλώ να είοαι ήπιος καί γαλήνιος εις ημάς.


 
Διὸς ὑψιμέλαθρον ἔχων κράτος αἰὲν ἀτειρές, ἄστρων ἠελίου τε σεληναίης τε μέρισμα, πανδαμάτωρ, πυρίπνου, πᾶσι ζωοῖσιν ἔναυσμα, ὑψιφανὴς Αἰθήρ, κόσμου στοιχεῖον ἄριστον, ἀγλαὸν ὦ βλάστημα, σελασφόρον, ἀστεροφεγγές, κικλήσκων λίτομαί σε κεκραμένον εὔδιον εἶναι.

                                                       ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΙΘΕΡΟΣ


(6) Ορφικός ύμνος Πρωτόγονου (θυμίαμα σμύρναν)

Τον Πρωτόγονον προσκαλώ, τον διμορφον. τον μέγαν πού πλανάται εις τον αιθέρα, πού έγεννήθη από τα αυγό καί χαίρεται με τα χρυσά πτερά αυτόν πού έχει πρόσωπον ταύρου και πού εγέννησε τους μακάριους θεούς καί τους θνητούς ανθρώπους, πού είναι σπέρμα πολυενθύμητον καί εορτάζεται με πολλάς τελετάς. Τον Ηρικεπαίον, τον απόρρητον, τον απόκρυφον. τον ορμητικόν, το λαμπρό βλαστάρι εσύ πού αφήρεσες την σκοτεινήν όμίχλην των ματιών,αφού περιεστράφης με τάς ορμητικάς κινήσεις των πτερύγων σου παντού εις τον κόσμον καί έφερες λαμπρόν φως αγνόν καί απ’ αυτό σε ονομάζω Φάνητα καί βασιλέα Πρίαπον καί Ανταύνην με τα εύστροφα μάτια. Αλλά συ ο μακάριος, ό πολυμήχανος ο γόνιμος βάδιζε (πήγαινε) χαρούμενος εις την ίεράν πολυποίκιλον τελετήν πού γίνεται από εκείνους, πού φανερώνουν (πού γνωρίζουν να τελούν) τα όργια (τάς μυστηριακάς τελετουργίας).

(7) Ορφικός ύμνος Άστρων (θυμίαμα άρωμα)

Των Αστέρων των επουρανίων το ιερόν Φως επικαλούμαι, καί με φωνές αγιώτατες απευθύνω πρόσκλησιν προς αυτούς τους αγνούς θεούς. Ό Άστρα επουράνια, της μαύρης Νυκτός αγαπητό τέκνα, σεις πού περιφέρεσθε κυκλικώς με κυκλοτερείς κινήσεις γύρω από τον θρόνον, σπινθηροβόλα, πύρινα, πού είσθε αιωνίως οι γεννήτορες των πάντων σεις είσθε το πεπρωμένον, πού επισημαίνετε κάθε μοιραίον (είσθε οι άγγελοι κάθε μοίρας)· σεις των θνητών ανθρώπων καθορίζετε την θεϊκήν πορείαν σεις που φαίνεσθε σε επταφωτισμένες ζώνες καί περιπλανάσθε εις τον αέρα· επουράνιοι καί επίγειοι, πού έχετε πύρινη διαδρομή, πάντοτε ακατάβλητοι· καί καταυγάζετε (φωτίζετε) πάντοτε τον σκοτεινόν πέπλον της νυκτός, καί πάντοτε

(8) Ορφικός ύμνος Ήλιου (θυμίαμα λιβανομάνναν)

Ακουσε μακάριε, πού έχεις μάτι αιώνιον και βλέπει τα πάντα συ ό Τιτάν πού λάμπεις ωσάν χρυσός, πού βαδίζεις υψηλά, και είσαι το επουράνιον φώς Σύ είσαι αφ’ εαυτού γεννημένος, ακαταπόνητος, των ζώων γλυκύ θέαμα και είσαι της μεν αυγής ο δεξιός γεννήτωρ της δε νυκτός ό αριστερός έχεις την συνένωσιν των εποχών και χορεύεις (κινείσαι κυκλικώς) με τέσσερα πόδια (ό δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους), είσαι ταχύς, ορμητικός, πύρινος, με χαρωπόν βλέμμα, διφρηλάτης. και διέρχεσαι την όδόν του απέραντου ρόμβου με περιστροφικάς κινήσεις- καθοδηγείς τους ευσεβείς ανθρώπους εις τάς καλάς πράξεις και εις τους ασεβείς επιδεικνύεις δυσμένειαν συ έχεις χρυσήν λύραν και σύρεις (διανύεις) τον άρμονικόν δρόμον του κόσμου επισημαίνεις τα καλά έργα, συ είσαι ό νέος που τρέφεις τάς έποχάς. ΕΙσαι ό κυρίαρχος του κόσμου, ό αυλητής, διατρέχεις δια του πυρός και περιστρέφεσαι κυκλικώς, φέρεις το φως εμφανίζεσαι με ποικίλες μορφές, φέρεις την ζωήν, είσαι καρποφόρος, ώ Παιάν αειθαλής, αμόλυντος, πατήρ του χρόνου, ό αθάνατος Ζευς. Καθαρός, πού λάμπεις εις όλους, είσαι το περιφερόμενον κυκλικώς μάτι του κόσμου, πού σβύνει και λάμπει με ωραίες φωτεινές ακτίνες’εικνύεις την δικαιοσύνην, αγαπάς το νερό. είσαι ό δεσπότης (ό κύριος) του κόσμου, ό φύλαξ της αληθείας, ο αιώνιος υπέρτατος, ό βοηθός εις όλους είσαι ό οφθαλμός της δικαιοσύνης, το φως της ζωής· ώ συ, πού οδηγείς τους Ιππους, και κατευθύνεις με λιγυρό μαστίγιο τέθριππον (με τέσσερα άλογα) άρμα (και εδώ ό ‘ Υμνωδός δια του συμβολισμού αύτοϋ αναφέρεται εις την υπό του «ΗΛΙΟΥ» διαμόρφωσιν των τεσσάρων εποχών του έτους), άκουσε τους λόγους μου και φανέρωσε εις τους μεμυημένους γλυκεία και ευχάριστη ζωή.
 

Κλῦθι μάκαρ, πανδερκὲς ἔχων αἰώνιον ὄμμα, Τιτὰν χρυσαυγής, Ὑπερίων, οὐράνιον φῶς, αὐτοφυής, ἀκάμα<ς>, ζώιων ἡδεῖα πρόσοψι, δεξιὲ μὲν γενέτωρ ἠοῦς, εὐώνυμε νυκτός, κρᾶσιν ἔχων ὡρῶν, τετραβάμοσι ποσσὶ χορεύων, εὔδρομε, ῥοιζήτωρ, πυρόεις, φαιδρωπέ, διφρευτά, ῥόμβου ἀπειρεσίου δινεύμασιν οἶμον ἐλαύνων, εὐσεβέσιν καθοδηγὲ καλῶν, ζαμενὴς ἀσεβοῦσι, χρυσολύρη, κόσμου τὸν ἐναρμόνιον δρόμον ἕλκων, ἔργων σημάντωρ ἀγαθῶν, ὡροτρόφε κοῦρε, κοσμοκράτωρ, συρικτά, πυρίδρομε, κυκλοέλικτε, φωσφόρε, † αἰολόδικτε, φερέσβιε, κάρπιμε Παιάν, ἀιθαλής, ἀμίαντε, χρόνου πάτερ, ἀθάνατε Ζεῦ, εὔδιε, πασιφαής, κόσμου τὸ περίδρομον ὄμμα, σβεννύμενε λάμπων τε καλαῖς ἀκτῖσι φαειναῖς, δεῖκτα δικαιοσύνης, φιλονάματε, δέσποτα κόσμου, πιστοφύλαξ, αἰεὶ πανυπέρτατε, πᾶσιν ἀρωγέ, ὄμμα δικαιοσύνης, ζωῆς φῶς· ὦ ἐλάσιππε,   μάστιγι λιγυρῆι τετράορον ἅρμα διώκων·

                                                   

(9) Ορφικός ύμνος Σελήνης (θυμίαμα αρώματα)


Ακουσε με, θεά βασίλισσα πού φέρεις το φως, σεβαστή σελήνη Μήνη. πού έχεις κέρατα ταύρου, και τρέχεις την νύκτα και περιπλανάσαι εις τον αέρα.Νυκτερινή, πού έχεις δάδα (δαυλόν πού φωτίζει), κόρη πού είσαι ένας λαμπρός αστέρας, ή Μήνη πού μεγαλώνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική πού φωτίζεις καί αγαπάς τους ίππους, μητέρα του χρόνου, πού φέρεις καρπούς (πού βοηθείς την παραγωγή)· πού είοαι λαμπερή, κατηφής, πού καταυγάζεις καί επιβλέπεις τους τοκετούς βλέπεις τα πάντα, σου αρέσει να είσαι άγρυπνος, που σε συνοδεύουν ωραία αστέρια, καί χαίρεσαι στην ησυχία καί στην νύχτα την καλότυχη είσαι λαμπρά καί παρέχεις χαρά καί φέρεις εις πέρας (τα έργα) καί είσαι το καμάρι της νύχτας Είσαι ή βασίλισσα των άστρων, πού φορείς μακρό πέπλο καί τρέχεις κυκλοτερώς ώ κύρη. πού είσαι γεμάτη άπό σοφία καί ένα λαμπρό άστρο έλα μακαριά, με χαρά, λάμπουσα με το δικό σου φέγγος, καί σώσε, ώ κόρη, τους νέους ίκέτας σου.
 
Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, ταυρόκερως † Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη, αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην, αὐγάστειρα,

(10) Ορφικός ύμνος Φύσεως (θυμίαμα αρώματα)


Ώ θεά Φύσι, μητέρα των πάντων, πολυμήχανη μητέρα, επουράνια, σεβαστή θεά πού κτίζεις τα πάντα, βασίλισσα εσύ δαμάζεις τα πάντα, είσαι ακατανίκητος, εσύ κυβερνάς, λάμπεις πολύ. είσαι ή κυρία των πάντων, πάντοτε τιμημένα ό υπεράνω όλων θεός·είσαι αθάνατη, πρωτότοκος, παναρχαία και εις τους άνδρας παρέχεις δοξαν νυκτερινή, έχεις μεγαλην πείραν φέρεις το φως δυσκόλως καθησυχάζεις, και περιελίσσεις αθόρυβα τα ίχνη των ποδιών σου (περιπατείς αθόρυβα). Είσαι αγνή, διατάσσεις τους θεούς, είσαι το τέλος, χωρίς να έχης τέλος είσαι κοινή εις όλα (μετέχεις εις τα πάντα), αλλά μόνον εις έσέ δεν συμμετέχει τίποτε είσαι ή ίδία πατέρας του εαυτού σου (εγεννήθης αφ εαυτής), διότι πατέρα δεν έχεις, είσαι και αρσενική και πολυμήχανη και πάρα πολύ μεγάλη

(11) Ορφικός ύμνος Πανός (θυμίαμα ποικίλα)

Τον Πάνα προσκαλώ τον ίσχυρόν, των ποιμενικόν το σύμπαν του κόσμου (το κοσμικόν σύμπαν) τον ούρανόν και την θάλασσαν και την γήν πού είναι βασίλισσα των πάντων, και το αθάνατον πυρ διότι αυτή είναι τα μέλη του Πάνος. Ελα εσύ πού είσαι μακάριος, πηδηχτής, πού τρέχεις γύρω. και κάθεσαι στον ίδιο θρόνο με τάς ώρας (τάς έποχάς) εσύ πού τα μέλη σου μοιάζουν με της γίδας, ό μανιακός, πού εύκολα ενθουσιάζεσαι και περνάς τη ζωή σου μέσα σε σπήλαια· εσύ υφαίνεις την άρμονίαν του κόσμου με παιχνιδιάρικο τραγούδι, εΐοαι ό βοηθός των φαντασμάτων και ό δημιουργός μεγάλων φόβων εις τους ανθρώπους· χαίρεσαι να είσαι στις πηγές με γιδοβοσκούς και βοίδοβοσκούς και βλέπεις μακρυά, είσαι κυνηγός, φίλος της Ηχους, καί χορεύεις μαζί με τις νύμφες

(12) Ορφικός ύμνος Ηρακλέους (θυμίαμα λίβανον)

(13) Ορφικός ύμνος Κρόνου (θυμίαμα στύρακα)

(14) Ορφικός ύμνος Ρέας (θμίαμα αρώματα)

(15) Ορφικός ύμνος Διός (θυμίαμα στύρακα)


Ω Δία πολυτιμημένε. Δία αθάνατε, αυτήν εδώ ημείς την απολυτρωτικήν ομολογίαν καί προσευχήν σου άπευθύνομεν. Ω βασιλιά, από το δικό σου κεφάλι ανεφάνησαν όλα αυτά. (δηλαδή ή γη ή θεά μητέρα και των βουνών οι υψηλοί λόφοι και ό πόντος η θάλασσα) και όλα όσα ό ουρανός περιέχει. Ώ Δία. υιέ του Κρόνου, πού έχεις το σκήπτρον και εμφανίζεσαι εν μέσω βροντών και αστραπών, ισχυρόκαρδε. πού εγέννησες τα πάντα, και είσαι ή αρχή των πάντων και των πάντων το τέλος.

Σύ πού σείεις την γήν και συντελείς εις την αύξησιν πού καθαρίζεις (εξαγνίζεις) και εξουσιάζεις τα πάντα και αστράφτεις και βροντάς και ρίχνεις κεραυνούς και είσαι ό τροφός (ό τροφοδότης) άκουσε με ποικιλόμορφε, και δόσε μας άριστην υγείαν και την θεάν ειρήνην και πλούτου δόξαν ακηλίδωτον.

ΕΙσαι αυτογέννητος και ο πατέρας των μακαρίων θεών και των ανθρώπων Αλλά πρόσεξε με ευχαρίστησιν τάς σπονδάς μας και βοήθησε τάς φρένας μας (τον νουν μας), δια να   γίνουν όλα σωστά.και ζωήν πού να παρέχη χαράν εις την ψυχήν συνάμα δε (δόσε μας) την βασίλισσαν υγείανκαί την θεάν είρήνην, πού είναι ή πολυτίμητη τροφός των νέων. καί βίον πού να κυριαρχήται πάντοτε από εύθυμες σκέψεις.

(16) Ορφικός ύμνος Ήρας (θυμίαμα αρώματα)

(17) Ορφικός ύμνος Ποσειδώνος (θυμίαμα σμύρναν)


Ακουσε, Ποσειδώνα, πού κατέχεις την γήν με τη γαλανή χαίτη (τη θάλασσα), φίλε των ιππων πού κρατείς στα χέρια αού χαλκοφκιασμένη τρίαινα συ κατοικείς εις τα θεμέλια του πόντου, πού είναι βαθύς, άρχων του πόντου, πού ταρακουνάς (ταράσσεις) την θάλασσαν και βαρεία βροντάς, πού σείεις την γήν με τα άφθονα κύματα, έχεις όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τέθριττπον άρμα και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το αλμυρό νερό.
συ έλαχες (επήρες με λαχνό) ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης, και τέρπεσαι με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ώ σεβαστέ θεέ.
Είθε να διασώζης τα στηρίγματα της γης και την ταχείαν ορμήν των πλοίων, και να μας φέρης ειρήνην υγείαν και πραγματικήν ευτυχίαν.
Άκουσε με. Ποσειδώνα, «πρωτότοκο παιδί» του Διός πού είσαι από τους αρχαιότερους επουρανίους μακάριους θεούς και πατήρ των ανθρώπων εσύ πού κατοικείς εις την κορυφήν επάνω εις τα υψώματα του Ολύμπου, και πού σου έτυχε ο κλήρος να βασιλεύης δεύτερος μετά τον Δία πάντων φίλε των ίππων, πού κρατείς στα χέρια σου τρίαινα χαλκοφκιασμένη πού έχεις μέγα κράτος, όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τεθριππον άρμα. Ω βασιλιά πανίσχυρε, αγιώτατε, πολυτίμητε, πού χαίρεσαι με τους σεβαστούς μυστοπόλους (αυτούς πού τελούν μυστηριώδεις τελετάς) και με τα Ιερά σεβάσματα είθε να είσαι ευμενής και να δείξης την ευτυχίαν

(18) Ορφικός ύμνος Εις Πλούτωνα

(19) Ορφικός ύμνος Κεραύνιου Διός (θυμίαμα στύρακα)


Δία πατέρα μας, πού οδηγείς τον λαμπρόν κόσμον. πού βροντάει υψηλά, καί παράγεις την υψηλοτάτην λάμψιν της αιθέριας αστραπής, συ πού με τις θεϊκές βροντές σου τινάσσεις (τραντάζεις) τον θρόνον των πανευτυχών θεών, καί ανάβεις την φλογεράν αστραπήν μέσο από τα νερά. πού είναι σκεπασμένα από σύννεφα, καί στέλνεις τις λαίλαπες, τίς βροχές, τίς ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, πού είναι φλογεροί, ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα, καί σκεπάζεις με τα σύννεφα το φοβερον πετούμενο όπλον (τον κεραυνόν), πού κλονίζει τίς καρδιές καί προκαλεί ανατριχίλα, πού έρχεται αιφνιδιαστικά καί είναι βροντερό, αγνό βέλος ακατανίκητον. με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, πού τρώγει τα πάντα κατά την ορμητικήν του κίνησιν, αδιάρρηκτον αγανακτημένον, ακαταμάχητον, το οξύ ουράνιον βέλος του φλογερού κεραυνού, πού κατεβαίνει με βροντές καί αστραπές, για τον οποίον καί ή γή αισθάνεται φρίκην (ανατριχίλα) καί ή πάμφωτη θάλασσα· καί τα θηρία τον φοβούνται όταν ο κτύπος (του κεραυνού) εισέλθη είς το αυτί των (Οταν τον ακούσουν) λάμπουν τα πρόσωπα των από τίς λάμψεις (του κεραυνού) Οταν πέφτη ο κεραυνός είς τάς κοιλάδας του αιθέρος (είς τον θόλον του ουρανού)· όταν όμως διάρρηξης (διάσχισης) τον χιτώνα, πού είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα κεραυνόν. Άλλα. μακάριε, ρίψε τον βαρύν θυμόν σου είς τα κύματα του πόντου καί είς τάς κορυφάς των βουνών · διότι την δύναμιν σου την γνωρίζομεν Ολοι.
Άλλα συ προς χάριν της σπονδής δόσε είς τάς φρένας (είς τον νουν) πάντα τα ορθά (τα πρέποντα), καί ζωήν εύτυχισμένην καί μαζί μ’ αυτά την βασίλισσαν υγείαν καί την θεάν Ειρήνην πού τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμήτον καί βίον πού θα θάλλη (να είναι πλήρης) από εύθυμους λογισμούς.
 
Ζεῦ πάτερ, ὑψίδρομον πυραυγέα κόσμον ἐλαύνων, στράπτων αἰθερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην, παμμακάρων ἕδρανον θείαις βρονταῖσι τινάσσων, νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέθουσαν ἀναίθων, λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς, βάλλων † ἐς ῥοθίους φλογερούς, βελέεσσι καλύπτων παμφλέκτους, κρατερούς, φρικώδεας, ὀμβριμοθύμους, πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρθοέθειρον, αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν, ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμήν, ἄρρηκτον, βαρύθυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρα οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰθαλόεντος, ὃν καὶ γαῖα πέφρικε θάλασσά τε παμφανόωντα, καὶ θῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλθηι· μαρμαίρει δὲ πρόσωπ᾽ αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς αἰθέρος ἐν γυάλοισι· διαρρήξας δὲ χιτῶνα   οὐράνιον προκάλυμμα † βάλλεις ἀργῆτα κεραυνόν. ἀλλά, μάκαρ, θυμὸν [¯¯˘¯¯] κύμασι πόντου ἠδ᾽ ὀρέων κορυφαῖσι· τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες. ἀλλὰ χαρεὶς λοιβαῖσι δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα ζωήν τ᾽ ὀλβιόθυμον, ὁμοῦ θ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν εἰρήνην τε θεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον, καὶ βίον εὐθύμοισιν ἀεὶ θάλλοντα λογισμοῖς.

(20) Ορφικός ύμνος Διός αστραπέως (θυμίαμα λιβανομάνναν)


Προσκαλώ τον μέγαν, τον άγνόν, πού δυνατά βροντά, τον oνομαστόν, τον αέριον τον φλογερον, πού συγκλονίζει με το πυρ αυτόν πού λάμπει στον αέρα.πού αστράφτει εις το φως των νεφών με φωνήν πού τρέχει με iσχυρόν κρότον, πού προκαλεί φρίκη (ανατριχίλα), εσέ τον πάρα πολύ ωργισμένον τον αγνόν θεον τον αστραφτερόν
Δια, τον γεννήτορα των πάντων, τον μέγιστον βασιλέα, αυτόν παρακαλώ να μας φέρη με ευμένειαν γλυκύτατον τέλος του βίου.
 

(21) Ορφικός ύμνος Νεφελών (θυμίαμα σμύρναν)

(22) Ορφικός ύμνος Τηθύος (θυμίαμα λιβανομάνναν)

(23) Ορφικός ύμνος Νηρέως (θυμίαμα σμύρναν)

(24) Ορφικός ύμνος Νηρηίδων (θυμίαμα αρώματα)

(25) Ορφικός ύμνος Πρωτέως (θυμίαμα στύρακα)

(26) Ορφικός ύμνος Γαίας (θυμίαμα, παν σπέρμα πλην κυάμων και αρωμάτων )

Ώ θεά Γαία, συ ή μητέρα των μακαρίων θεών και των θνητών ανθρώπων, πού τρέφεις τα πάντα και δίδεις τα πάντα, πού φέρεις είς πέρας την ωρίμασιν των καρπών και τα πάντα θανατώνεις, πού βοηθείς την αύξησιν (των καρπών) καί παράγεις καρπούς και είσαι γεμάτη από ωραίες εποχές είσαι ο θρόνος του αθανάτου κόσμου, ώ κόρη πολυποίκιλε, πού κυοφορείς πολύμορφον καρπόν με τα επιλόχια κοιλοπονήματα ώ αθάνατη, πολυσέβαστη με τα βαθειά στέρνα, με την ευτυχισμένη μοίρα πού χαίρεσαι στις γλυκόπνοες χλόες, εσύ ή θεά με τα πολλά άνθη χαίρεσαι με τις βροχές, καί γύρω από σε περιστρέφεται ένας πολυποίκιλτος κόσμος από αστέρια, (που κινείται) από την διαρκώς ρέουσαν φύσιν καί από δυνατά ρεύματα. Αλλά συ ή μακαρία θεά, είθε να αύξησης

(27) Ορφικός ύμνος Μητρός Θεών (θυμίαμα ποικίλα)

(28) Ορφικός ύμνος Ερμού (θυμίαμα λίβανον)


Ακουσε με, Ερμή. συ ο αγγελιαφόρος του Διός, ό υιός της Μαίας, πού έχεις πανίσχυρη καρδιά και είσαι μέσα στους αγώνες, αρχηγέ των ανθρώπων, ευχάριστε, πού έχεις ποικίλες σκέψεις (είσαι πολυμήχανος), οδηγέ, φονέα του Αργου πού έχεις πτερωτά πέδιλα και είσαι φίλος των ανδρών και προφήτης του λόγου εις τους ανθρώπους συ χαίρεσαι με τα γυμνάσια και με τις δόλιες απάτες και κρατείς στα χέρια σου φίδι είσαι εξηγητής των πάντων, προστάτης του εμπορικού κέρδους και μας απαλλάσσεις από τις μέριμνες συ έχεις στα χέρια σου το άψογον όπλον της ειρήνης ώ Κηρυκιώτα (πού φέρεις το κηρύκειον), μακάριε, πού παρέχεις μεγάλες ωφέλειες, πού λέγεις ποικίλα λόγια, βοηθέ εις τάς εργασίας, φίλε των θνητών εις τάς άνάγκας των πού έχεις το φοβερόν όπλον της γλώσσης, το σεβαστόν εις τους ανθρώπους άκουσε την προσευχή μου, και δώσε καλόν τέλος του βίου με τις εργασίες, τις χαρές του λόγου και με τις μνημοσύνες (τις ενθύμησες).

(29) Ορφικός ύμνος Περσεφόνης


Ώ Περσεφόνη, θυγατέρα του μεγάλου Διός.έλα ώ μακαριά, συ η μονογενής θεά, και δέξου την θυσίαν την ευάρεστη πολύτιμε σύζυγε του Πλούτωνος, ένδοξε, πού δίδεις ζωήν πού κατέχεις τάς πύλας του Αδου εις τα υποχθόνια της γης.
Πραξιδίκη με τα επέραστα πλοκάμια, της Δηούς αγνό βλαστάρι (τέκνον). μητέρα των Ευμενίδων, βασίλισσα των καταχθόνιων (των νεκρών), την κόρην πού εγέννησεν ό Ζευς με ανέκφραστον τοκετό ώ μητέρα του πολύβροντου και πολύμορφου Ευβουλέως πού παίζεις μαζί με τις εποχές και φέρεις το

(30) Ορφικός ύμνος Διονύσου (θυμίαμα στύρακα)


Τον Διόνυσον προσκαλώ, τον θορυβώδη πού φωνάζει ευά (επιφώνημα ενθουσιώδες), τον πρωτογενή, πού έχει δύο φύσεις, και εγεννήθη τρεις φορές, τον Βακχικόν βασιλέα, τον ζώντα εις τους αγρούς, τον ανέκφραστον. τον απόκρυφον, πού έχει δύο κέρατα και δύο μορφάς τον γεμάτο από κισσό, πού έχει πρόσωπο ταύρου, τον πολεμικόν τον βακχικόν. τον αγνόν. πού τρώγει ωμά κρέατα, τον τριετή, πού τρέφει τα σταφύλια και έχει για πέπλο βλαστάρια.

Ω Ευβουλέα, πολυμήχανε, πού εγεννήθης στα απερίγραπτα κρεββάτια του Διός και της Περσεφόνης αθάνατε δαίμονα (θεέ) άκουσε, μακάριε, την φωνήν μου και σπεύσε με γλυκύτητα και με προσήνεια. έχων ευμενή διάθεσιν μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφους σου (τις Μαινάδες και τις Βάκχες).
 

(31) Ορφικός ύμνος Κουρητών


Ό σείς οί Κουρήτες, πού πηδάτε και βαδίζετε ρυθμικά σύμφωνα με τα πολεμικά τραγούδια σας που κάνετε κρότον με τα πόδια και περιστρέφεσθε ωσάν ρόμβοι (σβούρες), και ζήτε εις τα βουνά, βακχικοί, πού κρούετε την λύραν και είσθε ρυθμικοί και βαδίζετε με ελαφρά βήματα, καί είσθε ώπλισμένοι. φύλακες, αρχηγοί, με λαμπρή φήμη, σύντροφοι της μητέρας (της Ρέας ή της Κυβέλης), πού σαν μανιακή περιφέρεται στα βουνά, σεις πού φανερώνετε (πού γνωρίζετε) τις ιεροτελεστίες, είθε να έλθετε με ευμενή διάθεσιν από τους εγκωμιαστικούς λόγους, καταδεκτικοί πάντοτε προς τον βοϊδοβοσκό καί με χαρούμενη καρδιά.
 

(32) Ορφικός ύμνος Αθηνάς


Ώ Παλλάδα μονογενής, πού είσαι το σεμνό τέκνον του μεγάλου Διός, σεβαστή μακαριά θεά, πού διεγείρεις τον θόρυβο του πολέμου, κρατερόκαρδε.Σύ αγαπάς τα όπλα οιστρηλατείς (ξεσηκώνεις) τις ψυχές των ανθρώπων με μανίες είσαι ή κόρη πού γυμνάζεις (ασκείς) καί έχεις φρικτήν οργήν (διότι τρομάζουν με την Οργή σου).Εσύ εφόνευσες την Γοργόνα, αποφεύγεις το συζυγικό κρεββάτι, αλλά είσαι ή πολυευτυχι-σμένη μητέρα των τεχνών.Εσύ παρέχεις παρορμήσεις, αγαπάς να ξεσηκώνης οίστρον (μανίαν) εις τους κακούς, εις τους ανθρώπους όμως είσαι ή φρόνησις (ή φρονιμάδα) εγεννήθης εκ φύσεως αρσενική καί θηλυκή, εσύ γεννάς τους πολέμους, αλλά είσαι και ή σύνεσις. Ποικιλόμορφε, πού βλέπεις με οξύτητα, ενθουσιαστική, πού έχεις λαμπράν τιμήν εσύ εξωλόθρευσες τους Φλεγραίους γίγαντας, εσύ οδηγείς τους ίππους. Είσαι ή Τριτογένεια μας απαλλάσσεις από τα κακά, είσαι ή θεά. πού μας φέρεις την νίκην ή γαλανομάτα, ή εφευρίσκουσα τέχνας, ή βασίλισσα πού δέχεται πολλές ικεσίες ήμερα καί νύχτα πάντοτε στις τελευταίες ώρες άκουσε τις ευχές μου καί δόσε μας είρήνην, πού παρέχει πολλήν εύτυχίαν, καί ικανοποίησιν καί υγείαν μ’ ευτυχισμένες ώρες.
 
Παλλὰς μουνογενή<ς>, μεγάλου Διὸς ἔκγονε σεμνή, δῖα, μάκαιρα θεά, πολεμόκλονε, ὀμβριμόθυμε, ἄρρητε, ῥητή, μεγαλώνυμε, ἀντροδίαιτε, ἣ διέπεις ὄχθους ὑψαύχενας ἀκρωρείους ἠδ᾽ ὄρεα σκιόεντα, νάπαισί τε σὴν φρένα τέρπεις,   ὁπλοχαρής, οἰστροῦσα βροτῶν ψυχὰς μανίαισι, γυμνάζουσα κόρη, φρικώδη θυμὸν ἔχουσα, Γοργοφόνη, φυγόλεκτρε, τεχνῶν μῆτερ πολύολβε, ὁρμάστειρα, φίλοιστρε κακοῖς, ἀγαθοῖς δὲ φρόνησις· ἄρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεματόκε, μῆτι, αἰολόμορφε, δράκαινα, φιλένθεε, ἀγλαότιμε, Φλεγραίων ὀλέτειρα Γιγάντων, ἱππελάτειρα, Τριτογένεια, λύτειρα κακῶν, νικηφόρε δαῖμον, ἤματα καὶ νύκτας αἰεὶ νεάταισιν ἐν ὥραις, κλῦθί μου εὐχομένου, δὸς δ᾽ εἰρήνην πολύολβον καὶ κόρον ἠδ᾽ ὑγίειαν † ἐπ᾽ εὐόλβοισιν † ἐν ὥραις, γλαυκῶφ᾽, εὑρεσίτεχνε, πολυλλίστη βασίλεια.

                                                       ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΘΗΝΑΣ



LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...