ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ Η ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜ.ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Στήν ηλικία τής ιστορίας καί τού πολιτισμού ό θάνατος τού Πανός σημαίνει τό τέλος τής εφηβείας καί τής ανδρείας τού ανθρώπου.

Όσα μεγαλεία καί νά ζήσει κάποιος μετά τά σαράντα του, τά καλά χρόνια πέρασαν.

Ότι απομένει τό τραβάμε ολοταχώς γιά τήν αθλιότητα τών γερατειών.
Σήμερα ή ελίτ τών κοινωνιών, επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, δέν έχουν ήθος.

Τά παιδιά μας γεννιούνται λευκά καί οί ενήλικοι τά βουτούν σέ κολυμπήθρα γιομάτη κατράμι καί πίσσα.

Στήν εκάλη καί γλυφάδα σήμερα δίνουν καί παίρνουν οί θεοδόλιχοι, οί στρολογίνες, οί όνισσες καί οί όνοι, οί μούλοι καί τά μουλάρια.

Οί αρχαίες παλαίστρες καί τά στάδια, σήμερα έχουν γίνει μάντρες γιά κριάρια καί στάνες γιά πρόβατα.

Οί άνθρωποι ζούν μονόπαντα τήν ζωή.

Τά όντα τά γεννάει τό άπειρο καί χρωστούν νά ξαναγυρίσουν στήν φθορά κατά τόν νόμο τής ανάγκης τού Αναξίμανδρου.

Πίσω από κάθε χαρά μάς περιμένει ισόποση λύπη.

Ή σύγχρονη ζωή καί ή θρησκευτική ζωή, είναι ένα μέλλον αυταπάτης κατά Φρόυντ.

Αρχαιολόγοι βλέπουν νά περπατούν στούς χορτώνες καί στά μάρμαρα ποντικοί καί βλάττες.

Μά πώς διάολε ! εδώ κάποτε γέλασαν καί έκλαψαν άνθρωποι.

Πρίν χρόνια στόν αερολιμένα τής καλαμάτας, οί δημοσιογράφοι ερώτησαν τόν Χήνυ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1995) ποιοί από τήν παγκόσμια λογοτεχνία στάθηκαν δάσκαλοι καί οδηγοί στήν πνευματική του περιπέτεια, ό Χήνυ αποκρίθηκε :

- ό Αισχύλος, ό Σοφοκλής καί ό Καβάφης (τό έν οίδα ότι ουδέν οίδα).

Δέν είναι κοβέντα τού Σωκράτη ταπεινοφροσύνης καί γλυκερής σιγουριάς , γιά νά χτυπήσουμε τήν τάχα υπεροψία τής γνώσης καί τής μέθης.

Αυτή ή αθώα άμυνα χρησιμοποιείται από τούς χριστιανούς ώς όπλο πονηρής επιθέσεως.

 Ή φράση τούς Σωκράτη είναι Γεωμετρική Ό Σωκράτης σέ κάθε διάλογο προσπαθούσε νά ορίσει μία μόνο έννοια, ποτέ δύο ή τρείς :

Στόν Λύσι τήν Φιλία

Στόν Χαρμίδη τήν σωφροσύνη

Στόν Ευθύφρονα τήν ευσέβεια

Στήν Πολιτεία τήν δικαιοσύνη

Στόν Τιμαίο τήν φύση

Ό Σωκράτης μέ τόν ορισμό τών εννοιών, τό δυσκολότερο έργο τού ανθρωπίνου μυαλού, εισάγει τήν επιστήμη στήν ιστορία τού ανθρωπίνου γένους.

Πλατωνικός έρωτας

Ό ορισμός κάθε έννοιας είναι ατέρμονα δύσκολος καί οί συζητητές πρέπει νά έχουν αγάπη περισσή καί ειλικρίνεια μεταξύ των, καλή πίστη ό ένας γιά τόν άλλο καί εντιμότητα.

Αλλιώς κινδύνευαν νά σφαχτούν επάνω στήν συζήτηση.

Πλατωνικοί διάλογοι - Σωκράτης Έλεγε λοιπόν ό Σωκράτης

- Λύσι ξέρεις τί είναι φιλία ;

- Καί βέβαια ξέρω, εσύ δέν ξέρεις ;

- Όχι.

- Μέ κοροϊδεύεις τώρα

- Ευθύφρονα, ξέρεις τί είναι ή ευσέβεια ;

- Καί βέβαια ξέρω. Εσύ δέν ξέρεις ;

- Όχι

- Μά καλά μέ κοροϊδεύεις τώρα ;

- Θρασύμαχε, ξέρεις τί είναι ή δικαιοσύνη;

- Καί βέβαια ξέρω. Δικαιοσύνη είναι τό συμφέρον τού ισχυροτέρου. Γιατί εσύ δέν ξέρεις ;

- Όχι

Κατόπιν ό Σωκράτης τούς έκανε ερωτήσεις, ώστε νά χάσουν τόν συλλογισμό τους καί τήν ροή, καί τούς υποχρέωνε σιγά σιγά νά ανακαλέσουν τόν αρχικό ορισμό τους καί στό τέλος στενεμένοι από τίς ερωτήσεις καί κάτω από τήν αμείλικτη δύναμη τής επαγωγικής μεθόδου, καθαρά μαθηματικά, τούς έφερνε στήν θέσιν νά παραδεχτούν πώς ότι ήξεραν τελικά δέν τό ξέρουν.

Όλοι νομίζουν ότι γνωρίζουν, αλλά ό Σωκράτης ήτο αυτός πού εγνώριζε αληθινά ότι δέν εγνώριζε.

Τά ζώα μόνο δέν γνωρίζουν, ότι τελικά δέν γνωρίζουν τίποτα.

Ό Σωκράτης δέν ειρωνεύεται ότι δέν γνωρίζει τίποτα, πραγματικά γνωρίζει ότι δέν γνωρίζει, αλλά οί φιλόλογοι σήμερα καί οί καθηγητές είναι τόσο τούβλα πού διδάσκουν ότι αυτή ή φράσις τού Σωκράτη είναι «σωκρατική ειρωνεία».

Ό Ιησούς στήν ερώτηση τού Πιλάτου τί είναι αλήθεια, σιωπά δείχνοντας άγνοια ανάλογη τού Σωκράτη.

Τό ού γάρ οίδασι δέν είναι πρός εκείνους πού τόν σταυρώνουν, αλλά σέ όλους τούς πιστούς κάθε θρησκείας, πού έχουν τήν παράκρουση καί τήν βλακεία
νά πιστεύουν σέ έναν άνθρωπο καί νά τόν ονομάζουν θεό.

Τό τρωτό τής Ιησουϊκής ειρωνείας, είναι πώς ό Ιησούς πού τήν διανοήθηκε ή τήν εκτέλεσε, άφησε τούς άλλους νά τόν υψώσουν σέ θεό.

Ό Ιησούς ζεί έναν εγωισμό πού έφθασε στήν απόλυτη Ύβρι.

Καί εδώ είναι πού ή τραγωδία τού Ιησού υπολείπεται καί υστερεί συντριπτικά σέ σύγκριση μέ τήν αττική τραγωδία.

Είναι απολύτως αφύσικη καί απόλυτα απάνθρωπη.

Ή αττική τραγωδία όμως είναι απολύτως φυσική καί ανθρώπινη.

Γιαυτό ό κάθε ηλίθιος είναι ηλίθιος, επειδή δέν τό ξέρει, ό ηλίθιος πού τό ξέρει στόν Ντοστογιέβσκι λέγει :

Μά τί ηλίθιος είμαι, αφού ξέρω πώς είμαι ηλίθιος.

Άν σηκώσεις τά μάτια ψηλά θα δείς τόν αληθινό θεό, όχι αυτόν πού άλλοι έφτιαξαν γιά εμάς.

Ό θεός των είναι ένα φαρμάκι τής ιδεαλιστικής παγίδας.





Είναι ένα βδέλυγμα τού ιερατίου.

Είναι δόλος, απάτη, πλάνη, σκόπιμη παραποίηση τής φυσικής αλήθειας.

Ψηλά θά δείς τόν Ηρακλή μέ τό ρόπαλό του, τόν αστραφτερό Ωρίωνα μέ τό σπαθί του, τόν ακεστήρα Ασκληπιό, τόν αλάθευτο τοξότη, τόν Ηνίοχο, τόν Κάστορα καί τόν Πολυδεύκη.
 
Ό Μέγας Κύων είναι εκεί καί οί Κύνες θηρευτές, ή Λύρα μέ τά τραγούδια της (ό Βέγγα), ό Πήγασος καθώς καί ό Περσέας μέ τήν Ανδρομέδα.

Τέτοια στέκεται ή χρυσή οδηγία τού Ελληνικού Ουρανού.

Καθώς τήν τελούμε καί τήν εκτελούμε, κατέχουμε ότι δέν ζήσαμε τσάμπα.

Δέν ανταλάξαμε τόν πολύτιμο πλούτο τής εφήμερης ζωής μέ τήν στέρφα πλάνη τής Αθανασίας τών ηλιθίων Πιστών.

Ταξιδεύουμε στήν γή όπως οί Δίδυμοι στόν Ουρανό.

Μ έ  τ ή ν  μ έ ρ α  μ α ς  θ ν η τ ή

Ή  Α ψ ε υ δ ή ς  γ ν ώ σ η  γ ι ά  τ ή ν  μ ο ί ρ α  μ α ς  ε ί ν α ι  Α θ ά ν α τ η .

Καθώς κοιτάς τό Μηδέν στά Μάτια δυνασαι

Νά μήν Αποκαρτερήσεις?

Από Οργή γιά τούς Αιώνες πού Δέν θά Υπάρχεις



 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΚΕΜΜΑ